یادبود ناپایدار یک کار اجرایی مشارکتی، چیدمان و ویدیویی است با تمرکز بر ادبیات زیر زمینی ایران در دهه‌های چهل و پنجاه خورشیدی. این کار تأملی است بر پس‌زمینه‌ی باورها و فعالیت‌هایی که به انقلاب ۱۳۵۷ انجامید، و نیز درنگی است بر پی‌آمدهای این انقلاب. هدف این کار به یاد آوری جمعی ماست از دورانی که درشکل گیری تاریخ ما و درک ما اززمان حاضر بسیار مهم است
در طول اجرا متن‌هایی را با گچ بر روی تخته سیاه می‌نویسم، پاک می‌کنم، و دوباره می‌نویسم. این‌ها گزیده‌هایی است از متن‌های سیاسی، شاعرانه و شخصی که انگیزه‌ی آفرینش آن‌ها مخالفت با نظام پادشاهی پهلوی بوده است. متونی که به نوبه ی خود موجب شکل‌گیری ایده‌های رهایی بخش شدند و بر گفتمان و عملکرد دو نسل از دانشجویان، روشنفکران و فعالان سالهای منتهی به انقلاب تًاثیر گذاشتند. این اجرا روی ویدیو ضبط شده و تصویر ان در کنار تخته سیاه به نمایش خواهد آمد. برای اینکه در انتخاب متن ها همکاری کنید از این صفجه دیدار کنید
لایه نهایی نوشتارکه بر روی تخته سیاه باقی میماند فهرست نام دگراندیشان، کنشگران اجتماعی و مردم عادی میباشد که در سرکوب‌های پی در پی پس از انقلاب در ایران کشته شدند. برای اینکه در جمع آوری اسامی همکاری کنید از این صفجه دیدار کنید
نوشتن با گچ بازگشتی است به نخستین ابزار رسانه‌ای عمومی من به عنوان نویسنده، خوشنویس و شورشگر؛ دانش آموزی دبیرستانی که لحظات نادر از نظر دورمانده را به نوشتن پیام های تحریک آمیز بر روی تخته سیاه کلاس درس میگذراند، و به هنگام تظاهرات سالهای ۱۳۵۶ و ۱۳۵۷ نوشتن را به دیوارهای شهر منتقل کرد. از طریق فرآیندهای جسمانی-آیینی نوشتن، پاک کردن و دوباره نوشتن، تعمق کنونی من در این متون سازنده‌ی گذشته، یاد و ادای احترام به جامعیتی است که من در آن شکل گرفتم، و همزمان، روایتی است از وانهادن اجباری و داوطلبانه‌ی آن جامعیت، بدینگونه نوشتن ردپایی است از عبور از محور تاریخ
یادبود ناپایدار نخستین بار در ماه ژوئن سال ۲۰۰۸ در مرکز هنر «یربا بوئنا»ی سان فرانسیسکو، در نمایشگاه تئوری بقا که توسط ترانه حمامی ترتیب داده شده بود به نمایش درآمد. این اثر مجددا از ۱ تا ۳۰ ماه مارچ ۲۰۱۳ در گالری ا اسپیس تورنتو، در نمایشگاهی انفرادی با عنوان زمان گذشت به نمایش گذاشته خواهد شد